یلدا حکیم، روزنامه نگاری است که در افغانستان متولد شده است. خانواده او در دهه ۱۹۸۰ زمانی که کشور به اشغال نیروهای اتحاد جماهیر شوروی در آمده بود از آنجا گریخت. اما خانم حکیم بارها برای تهیه گزارش به این کشور سفر کرده است. او اکنون برای اولین بار ۱۰۰ روز بعد از به قدرت رسیدن طالبان به این کشور بازگشته است.
می دانستم که در اولین بازگشت به زادگاهم از زمان به قدرت رسیدن طالبان در ماه اوت، با سوالات زیادی مواجه می شوم.
کشور از زمانی که طالبان دولت مورد حمایت غرب را برکنار کرد چقدر تغییر کرده؟ آیا مردم افغانستان بالاخره به آرامشی که همیشه آرزویش را داشته اند می رسند؟ چه آینده ای در انتظار زنان و دخترانی است که طالبان شروع به کنار گذاشتن آنها از صحنه اجتماعی کرده است؟
با این حال یک سوال بود که انتظار نداشتم از خود بپرسم. بازگشت به کار بدون دریافت حقوق در شرایطی که اوضاع روز به روز، هفته به هفته و ماه به ماه سخت تر می شود چه توانی می خواهد؟
اما این دقیقا چیزی است که به آن برخوردم. از کارمندان بخش درمان در قندهار گرفته تا مسئولان نظافت در بیمارستان های کابل، هیچ کدام از پرسنل بخش مراقبت های بهداشتی افغانستان از زمان سقوط دولت و توقف کمک های خارجی حقوق دریافت نکرده اند.
علیرغم همه این مصائب، آنها هنوز سر کار خود حاضر می شوند، و از جمعیتی بیش از پیش درمانده مراقبت می کنند، درحالی که خود درحال نزدیک شدن به لبه هستند.
نسرین به عنوان مسئول نظافت در بیمارستان کودکان ایندیرا گاندی در کابل کار می کند.
او می گوید: “اگر سر کار نیاییم، این نوزادان می میرند، چطور می توانیم آنها را رها کنیم؟”
این بخش باید تا جای ممکن پاکیزه باشد، تا بیماران که بیشتر آنها ضعیف و به شدت دچار سوءتغذیه هستند، دچار عفونت نشوند.
نسرین می گوید نمی تواند پول حمل و نقل را بپردازد برای همین پای پیاده سر کار می آید، که مسیری طاقت فرساست. او بعد از یک شیفت ۱۲ ساعته دوباره از دامنه کوهی که محله او در آن قرار دارد بالا می رود.
هرچند وضعیت کارمندان بخش مراقبت های بهداشتی ناگوار است، وضعیت بیماران تحت مراقبت خیلی بدتر است.
سازمان ملل متحد می گوید تقریبا ۲۳ میلیون افغان با گرسنگی شدید روبرو هستند. ۹۵ درصد جمعیت کشور به مواد غذایی کافی دسترسی ندارند.
در بخشی که نسرین تمیز نگاه می دارد، می توان جوانترین آسیب دیدگان این بحران را دید. گلنارا که سه ساله است آنقدر ضعیف شده که به سختی می تواند چشمانش را باز نگاه دارد. چشمانش گود رفته، موهایش تنک شده و وقتی که بیدار می شود از درد گریه می کند.
این تاثیری است که سوءتغذیه شدید بر کودکان افغانستان دارد.
سهیل شاهین سخنگوی طالبان انگشت اتهام را به سوی جامعه بین المللی نشانه می رود و می گوید که رنج مردم افغانستان ناشی از اقدامات غرب است.
“اگر آنها می گویند که این کشور به طرف فاجعه، به طرف گرسنگی، بحران انسانی، پیش می رود وظیفه دارند دست به کار شوند و برای جلوگیری از همه این فجایع گام های مناسبی بردارند.”
“جامعه بین المللی و سایر کشورها که درباره حقوق بشر حرف می زنند… باید در کارهایی که به بحران انسانی در افغانستان منجر می شود تجدید نظر کنند.”
این تحلیل او که چه کسی مقصر هست را ممکن است قبول داشته باشید یا نه، اما بیشتر ناظران اتفاق نظر دارند که راه حل مشکل به تامین بودجه بین المللی گره خورده است.
این موضوع در هیچ جایی به اندازه وضعیت اقتصادی عیان نیست. زمانی که شیر کمک های بین المللی بسته شد، اقتصاد متلاشی شد.
یک مرد که برای کارگری در خیابان منتظر بود به من گفت: “من در کوره آجرپزی کار می کردم. آن موقع ۲۵ هزار افغانی (۲۷۰ دلار) در ماه حقوق می گرفتم. حالا ماهی حتی دو هزار افغانی (۲۲ دلار) هم گیرم نمی آید.”
هر چهار بچه او در خانه مریض اند و او هیچ پولی برای خرید دارو ندارد.
او می گوید: “من آینده ای ندارم، خانواده های فقیر هیچ آینده ای ندارند.”
