محاربه با خدا، فساد بر روی زمین و بغی جزو از احکام فقه اسلامی است که برای آنها مجازات‌های سنگینی از تبعید و قطع دست و پا تا اعدام در نظر گرفته شده است.
این عناوین از تکراری‌ترین عناوین برای صدور احکام قضایی سنگین بوده است.
محاربه با خدا و افساد بر زمین در قانون مصوب سال ۱۳۶۱، وارد نظام حقوقی ایران شدند. در قانون مجازات اسلامی (مصوب ۱۳۷۰) نیز، این اتهام در دسته عناوین مجرمانه شناسایی شد.
از جمله مصادیق محاربه با خدا در قانون مجازات اسلامی، «اسلحه کشیدن برای ترساندن مردم، قیام مسلحانه علیه حکومت، برنامه‌ریزی برای براندازی حکومت، و سرقت مسلحانه» عنوان شده است. قانون مجازات اسلامی برای مجازات محاربه احکام اعدام، دار زدن، قطع دست و پا یا تبعید را بنابر صلاح‌دید قاضی لازم می‌داند.
ماده ۲۸۶ قانون مجازات اسلامی (مصوب ۱۳۹۲) فساد بر زمین را هم به عنوان ارتکاب «گسترده» جرم و جنایت را «به‌گونه‌ای که موجب اخلال شدید در نظم عمومی کشور، ناامنی یا ورود خسارت عمده به تمامیت جسمانی افراد یا اموال عمومی و خصوصی، یا سبب اشاعه فساد یا فحشا در حد وسیع گردد» به عنوان افساد فی الارض با اعدام مجازات می‌کند.
در این ماده قانونی «جرائم علیه امنیت داخلی یا خارجی کشور، نشر اکاذیب، اخلال در نظام اقتصادی کشور، احراق و تخریب، پخش مواد سمی و میکروبی و خطرناک» در کنار «دایرکردن مراکز فساد و فحشا» قرار گرفته است.
بغی عنوانی است که به قیام مسلحانه علیه حکومت اسلامی داده شده است. در صورتی که گروهی علیه حکومت اسلامی قیام کنند و دست به اسلحه ببرند، اگر از سلاح خود استفاده کنند به اعدام محکوم می‌شوند، اما اگر از سلاح استفاده نکرده باشند می‌توان با محکومیت حبس آنها را مجازات کرد.
بنا به مطابق ماده ۲۶۲ قانون مجازات اسلامی اگر کسی به پیامبر اسلام یا دیگر پیامبران بزرگ را دشنام دهد یا به آنها توهین کند «سب النبی» است و به اعدام محکوم می‌شود. اگر فرد مست باشد یا متوجه معنی آنچه گفته نباشد، مجازات اعدام مشمول او نخواهد شد.
