انتخابات ۲۸ خرداد ماه سال جاری مهم ترین حادثه سیاسی کشور است. اهمیت این انتخابات در کنار تعیین رئیس جمهوری جدید و چرخش نخبگان در سطح ملی، به لحاظ سیاسی و بین المللی برای آینده نظام جمهوری اسلامی ایران تعیین کننده است.
واقعیت امر این است که اقتصاد کشور در طی تاریخ ۴۳ ساله نظام جمهوری اسلامی ایران تا این اندازه دچار تکانش های اقتصادی به شکل تورم و بی ثباتی قیمت ها و سرگردانی بازارهای سرمایه نشده بود. سه سال دوره تحریمی ترامپ و در کنار آن بیماری منحوس کرونا، فشارها و ضربات جدی به توان اقتصادی و معیشتی جامعه وارد کرده است. تلاش دشمن از اعمال سنگین ترین تحریم ها با این نیت بود که جدایی و افتراق میان دولت و ملت ایران بیندازد. تصور تیم ترامپ و یاران سیاسی اش بر این مبنا بود که تشدید نظام تحریم ها باعث ناکارآمدی مطلق نظام مدیریتی جمهوری اسلامی ایران می شود و این امر باعث ناتوانی دولت در ارائه خدمات بنیادی از حوزه بهداشتی و درمانی تا نیازهای معیشتی می شود.
همراستا با تشدید فشارهای اقتصادی دشمن،همه گیری کرونا وارد کشور شد و فضای اقتصاد و تجارت کشور این بار دو با تهدید تحریم و کرونا مواجه گشت. کرونا اثر مستقیم روی درآمدهای مالیاتی و عوارضی کشور گذاشت. وقتی صحبت از تعطیلی کسب وکار ها و اصناف است ناخواسته کاهش درآمد این طیف کاهش درآمدهای مالیاتی دولت را به همراه دارد.
انتخابات ۲۸ خرداد در یک چنین بستر و شرایط قرار بر برگزاری است و قدر متیقن حضور مردم و مشارکت حداکثری در این انتخابات با توجه به فشار تحریمی کشور می تواند انرژی و و روحی تازه به عرصه مدیریت کلان اجرایی کشور دهد. وقتی سخن از مشارکت حداکثری است؛ این امر صرفا یک مساله کمی و حضوری نیست. مشارکت حداکثری کیفیت حکمرانی را ارتقا می بخشد. اعتبار و هویت سیستم را در سه صحنه داخلی، منطقه ای و بین المللی با ضریب بالایی تقویت می کند. به خصوص در محیطی که سیستم های سیاسی عموما بسته و مشارکت محدود و تبعی دارند.
مشارکت حداکثری مردم در انتخابات ۲۸ خرداد توان و اعتماد به نفس بالایی به دولت برآمده از رای مستقیم مردم در مدیریت مسائل منطقه ای در برابر قدرت های بزرگ منطقه ای می دهد به خصوص در شرایط کنونی که کشور در دو حوزه منطقه ای و بین الملل در حال رایزنی های فراگیر برای عبور از وضعیت تحریمی است. برای همین باید این موضوع در سطح رسانه ای تبیین گردد که حضور در انتخابات به خودی و خود یک کنش درست و منطقی برای کنترل شرایط اقتصادی و سیاسی کشور است. کما اینکه حضور آگاهانه و حداکثری مردم به تجربه دیده شده که منشا تحولات جدی و ماندگار در کشور شده است. نباید فراموش کرد که در سال ۹۲ کشور در چه شرایط تحریمی دشوار قرار داشت. موضوع هسته ای ایران ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد قرار گرفته بود. امکان فروش نفت و تبادل حاصل از آن وجود نداشت. دولت تدبیر و امید با هدایت سکان اجرایی کشور توانست کشور را از بند هفتم منشور ملل خارج سازد. تحریم ها با مهارت های دپلماتیک دولت بی اثر شد. در این خصوص این نکته به ذهن متبادر شود که الان هم کشور وضعیت تحریمی به سر می برد. باید گفت که دولتی در آمریکا روی کارآمد که در تاریخ دویست ساله این کشور بی سابقه بود. یکی از قانون شکن ترین و یاغی ترین فرد در آمریکا به قدرت رسید که پایبندی به هیچ توافق و اصول حقوق بین المللی نداشت. امروز با خروج ترامپ دولت با استراتژی هوشمند و مدیریت شده در حال خارج کردن کشور از وضعیت تحریمی است. با عطف به این امر روی کار آمدن دولتی با مشارکت بالای مردمی می تواند استمرار بخش روند رفع تحریم ها در کشور باشد.
از این رو باید گفت که انتخابات حامی معنا و مفهوم اثرگذار و تعیین کننده است و امید بر این است که با برنامه محوری و حرکت از فضای سلبی به ایجابی زمینه های مشارکت حداکثری در کشور فراهم آید. امروز ایران اسلامی بیش از هر زمان دیگری به گفتمانی راهبردی و عملیات پایه نیاز دارد. هر سه جریان ریشه دار اعم از اصلاح طلبی، اصولگرایی و معتدلین، سهیم در قدرت اجرایی بودند و کارنامه عملکردی شان گویا و مشخص است. برای همین سخن از انتقاد و وجه سلبی در برنامه ها نمی تواند زمینه ساز موج افشانی در انتخابات پیش رو باشد. برنامه ایجابی و سخن و ایده ای تازه ظرفیت اثرگذاری و جلب نگاههای عمومی را دارد.
ضرورت دارد در فرصت تقریبا یک ماه پیش رو عرصه انتخاباتی کشور، عرصه رقابت برنامه ها و گفتمان ها باشد و در بستر این فضا امید و اعتماد به جامعه برای حل ریشه ای و اساسی مشکلات بازگردد و زمینه برای مشارکت قابل انتظار در ۲۸ خرداد تحقق یابد.
